Laatste deel reisdagboek

Dag 17
Vandaag kunnen we later opstaan in verband met het eb , we rijden vandaag over het strand en dat zal pas vrij komen rond 1 of 2 uur.
Later op mogen staan is fijn maar als je gewend bent om elke dag vroeg op te staan dan wil dat niet echt lukken.
9 uur wordt ik wakker met een dun laagje zand in de tent, de zand van de sahara is zo dun dat het door de doeken van de tent wordt geblazen door de wind.
De mensen wat hun tent naast de auto hadden neergezet om de wind te breken hebben het meest last gehad van de wind, door de werveling wat er ontstaat achter de auto hebben zij de meeste zand in de tent gekregen.
Als ik mijn tent uit kruip zie ik dat de het hard gewaait moet hebben, de zand zit gewoon nog tegen 1 kant van de auto’s aan.
Kort daarna wordt me verteld even bij de auto’s van het team van Jan te gaan kijken.
Zij hadden aan een buitenkant van het kamp een rij auto’s loodrecht op de windrichting gezet.
De wind heeft de zand onder de auto’s uitgeblazen waardoor de auto’s allemaal zijn verschoven en weg gezakt.
De Broeders hebben een lier op hun Landrover ambulance waarmee ze de auto’s met gemak eruit trekken terwijl iedereen langs de kant staat te kijken en stiekem op wat sensatie hopen.
Als de auto’s eruit zijn loop ik terug naar mijn tent en begin alles op te ruimen, tijdens het opruimen trekken er donkere wolken op en dreigt het te gaan regenen.
Zand en regen samen is geen pretje dus wordt er iets vaart achter het opruimen gezet, Oscar heeft geen 2 seconden tent daarom help ik hem eerst met het afbreken van zijn tent voordat ik mijn eigen tent snel in elkaar vouw.
Als we klaar zijn komt Jan nog een laatste keer langs om onze keuze van de route nog een keer te bespreken.
Ik vertel Jan dat we met het benzine probleem zitten, hij geeft aan dat er misschien teams met personen auto’s zijn die nog benzine over hebben en meteen naar de stad rijden misschien dat wij die benzine kunnen overnemen.
Gelijk hierna ga ik naar de jongens met de personen wagens en vraag of ze benzine overhebben, gek genoeg hebben zij allemaal besloten om naar de sahara in te gaan met de 2 wiel aangedreven auto’s. Helaas vinden wij nergens meer benzine en moeten we dus toch door na de stad.
Oscar vraagt of we zin hebben in pannenkoeken, hier zegt natuurlijk niemand nee tegen en hij zit al snel achter in de unimog te koken.
We wachten aan het raampje achter op de Unimog , hier worden de pannenkoeken uitgedeeld. Zodra de eerste paar pannenkoeken zijn uitgedeeld wordt het steeds drukker aan het raampje.
Als de pannenkoeken op zijn ga ik nog even aan het strand zitten kijken naar het zakkende water.
Rond 1 uur worden we verzocht de auto klaar te zetten op het strand , het vertrek volgt niet veel later.
Eerst vertrekken wij met de groep wat naar de stad rijdt, de groep wat naar de sahara rijdt volgt later.
Voor het eerst moet onze jeep een andere jeep los trekken, de Volvo 440 rijdt zich vast de drap langs het strand.
Kort erna rijdt de Volvo zich alweer vast maar deze keer rijd de daf zich erachter ook vast, beide trekken we eruit de Volvo lukt vooruit de daf trekken we achteruit eruit.
Hierna komen we bij een duin waar het water nog erg hoog staat , het vlakke stukje strand is niet te bereiden en ernaast ligt een duin.
Voor de duin staan nog 2 auto’s van fransozen met engels kenteken, zij hebben schijnbaar al 2 uur gegraven om het stukje duin vlak genoeg te krijgen om met de auto’s eroverheen te kunnen.
De Volvo gaat op volle snelheid over het afgevlakte stukje duin heen en weet het te redden maar hij had veel kapot kunnen rijden aan de auto op deze manier.
De cherokee probeert het na de Volvo maar zijn aanhanger duwt hem richting het vlakke drappige stuk strand en hij zit muurvast.
Onze jeep heeft het zwaar met het los trekken , gelukkig komen de andere auto’s achter ons nu ook al aan. Voor het eerst kan de unimog laten zien wat hij kan, met gemakt trekt hij de cherokee uit de drap.
Er wordt besloten de duin af te vlakken, iedereen pakt gelijk een schep en begint te graven, een half uur later is een stuk van de duin weg en is er een weg gecreeërd.
Alle auto’s zoeven er stuk voor stuk overheen en we rijden verder.
We komen aan in een dorpje langs de waar de 2 groepen opnieuw zullen splitsen.
Oscar wilt liever naar de stad en jesper en bart willen niet meer naar de sahara, ik wissel dus van plaats met Oscar en ga met Wim mee de sahara in.
We rijden nog een stuk verharde weg en slaan dan af een zandweg in , deze weg rijden we ongeveer 2 Km waarna we uitkomen op een soort pleintje tegen een duin aan.
Ik zie hoe de auto’s een cirkel beginnen te vormen en vraag me af wat ze gaan doen, als snel blijkt dat we hier zullen gaan kamperen.
Dit was niet de bedoeling en dat vind Jan ook hij spreekt de gidsen erop aan , het is volgens de gidsen te gevaarlijk de Sahara aan deze kant in te rijden omdat we vast zullen komen te zitten en we er niet zo snel uit kunnen komen, ze stellen voor hier te overnachten en dan door te rijden naar de stad.
Wij vinden dat niet zo een goed idee want slapen doen we liever in de stad dan nog een dag in het zand.
Anderhalf uur later en een aantal keer stoppen voor wat politie posten staan we voor het hotel en kijken de anderen ons verbaast aan.
Oscar , Bart en Jesper hebben nog een bed vrij op hun kamer en ik zet mijn spullen bij hen neer.
We gaan met een aantal mensen bij de Libanees een stukje verder eten, het eten is echt heerlijk en het kost erg weinig.
Terug in het hotel ga ik me eens lekker douchen want 2 en een halve dag in de sahara en je hebt overal zand zitten!
Na 3 keer mijn haren wassen zit er eindelijk geen zand meer in en ben ik weer helemaal fris.
Boven op de kamer zitten Jesper en Bart met de laptops te tikken , Ik zet er mijn spullen neer en zeg ze dat ik onder nog een biertje ga drinken.
Onder zitten Jan, Tineke en Oscar aan de tafel en ik vraag of ik erbij kan komen zitten, dat mag en ik neem gezellig plaats.
In de tijd dat we er zitten komt Bart en Cliff ook erbij zitten, rond 2 uur sluiten we de avond af en gaan we slapen.

Dag 18
Vandaag is het weer een rustdag en ik weet niet meer precies hoelaat ik ben opgestaan.
Gister avond kregen we te horen dat het erg moeilijk zal zijn om geld op te nemen bij een bank zefs met een creditcard dus het eerste wat we vandaag gaan doen is op zoek naar geld.
Bas en Cliff moeten ook geld opnemen dus we gaan met hun mee in de unimog, we nemen een gids van het hotel mee en vertrekken richting het centrum van Nouakchott.
Na misschien net een kwartier komen we aan bij een bank met pin automaten waar we ook het geld kunnen wisselen voor euro’s . We bekijken binnen eerst de wisselkoers , in het hotel is ons 370 ouglia voor 1 euro aangeboden, bij de bank staat op het bord 1 euro voor 350 ouglia.
We pinnen het geld en gaan het dan wisselen maar de bank zegt geen euro’s te hebben , schijnbaar hebben de bedrijven hier het geld en niet de banken.
Onze gids brengt ons naar een soort van wissel kantoor in een drukke straat, zodra we uit de auto stappen worden we door verkopers omringt en is het even onrustig, gelukkig hebben we onze gids bij ons die ons mee neemt naar het wissel kantoortje.
Het kantoor ziet er heel arm uit maar we zien pakken met geld langs komen , ik denk dat het bedrag wat wij willen wisselen niet eens zo bijzonder groot is, wat ook opvalt is dat veel mensen het lokale geld komen ruilen voor euro’s.
We hebben ons geld gewisseld en gaan terug naar het hotel, vanuit het hotel kunnen we volgens Bas lopen naar het internet café.
Het is ongeveer 20 minuten lopen, als we aankomen zijn er al een paar mensen van ons aan het internetten.
Na het internet cafe lopen we terug naar het hotel , onderweg stoppen we nog even bij een winkeltje voor iets te drinken.
Vandaag moeten we weer alles vol tanken, met de volle jerrycans zouden we het kunnen redden tot in gambia.
Na het tanken gaan we bij een vismarkt kijken aan de kust, bij het aankomen zien we al auto’s staan die gebruikt worden als bakken om de vis in op te slaan, wat een lucht hier!
De verkopers spotten ons natuurlijk weer meteen , gelukkig zijn ze hier iets minder opdringerig dan in mauritanië.
Op de vismarkt kun je zien hoe de vis gevangen , gewogen, geslacht en verkocht wordt.
Na de vismarkt is het toch alweer 8 uur en tijd om iets te eten, in het hotel zal weer couscous zijn dat hebben we nu wel genoeg gehad dus gaan we met een paar man uit eten bij een pizzaria. Na het eten wordt er nog een waterpijp gerookt door sommige van ons (met gewone vruchtentabak) en iets gedronken voordat we weer terug gaan.
Terug in het hotel blijven we nog even onder hangen met de rest. Er is een team dat schijnbaar slechte benzine heeft getankt en nu bezig is met het leeg pompen van de tank.
Morgen moeten we om 4 uur opstaan dus vandaag gaan we toch al vroeg naar bed, Oscar houd ons nog even wakker met wat onzin praat op de kamer.

Dag 19
Vandaag gaan we Mauritanië verlaten, de grens schijnt de lastigste te zijn van de hele reis daarom moeten we om 6 uur vertrekken.
Om 4 uur staan we op en pakken we onze spullen in , als we klaar zijn gaan we nog even snel ontbijten.
We hoeven niet zo’n grote afstand te rijden maar het zal waarschijnlijk lang gaan duren aan de grens posten ,vooral het binnen komen van Senegal moet lastig zijn.
De weg begint goed lange stukken met goed wegdek en geen problemen.
De eerste stop is om brood te kopen voor onderweg, na een kwartier rijden we weer verder.
Bij de Unimog is een band langzaam leeg aan het lopen daarom moeten we nog even stoppen om de band te wisselen , ook deze stop is niet lang.
Onderweg komen we vrachtwagens tegen die echt overvol zijn.
Na 100 Km slaan we een zandweg in , de rust van de verharde weg is voorbij!
We stoppen voor een pauze , teams die de banden weer hadden opgepompt kunnen ze nu weer aflaten. Wim besluit alweer op de fiets verder te gaan en ik stap bij Oscar in , zijn pajero heeft geveerde stoelen.
Over de wasbordjes wordt vaart gemaakt, rond de 70 Km/h voel je er haast niets meer van.
Na de wasbordjes zijn er nog wat gaten in de weg en komen we een vrachtwagen tegen die volgens ons is omgevallen toen hij een bergje op moest rijden.
We rijden nog 80 km door over deze weg voordat we bij de grenspost van Mauritanië aankomen.
Eerst moeten we het land weer uit voordat we naar de ingang van Senegal mogen, de grens post stelt zelf niet veel voor een oud gebouw met een slagboom en dat was het.
de papieren worden opgehaald door Wim rijbewijs eigenaar , kenteken , verzekerings papieren.
Dan is het wachten in de brandende zon, we wachten ongeveer een uur lang maar de tijd gaat lekker snel we ontmoeten onze contact persoon Alhagie of 2pac, klein mannetje uit Gambia die ook vaker in Nederland komt met hem zullen we veel tijd door brengen, hij is ook de man waar we naartoe moeten als we iets nodig hebben of als we ergens naartoe willen.
Vervolgens gaan we verder naar de ingang van Senegal wat de lastigste grens moet worden van de reis, de politie is hier vaak corrupt en houden van omkopen.
Het gebouw van deze grens stelt nog minder voor als de uitgang van Mauritanië alleen zijn hier meer inwoners om je heen die maar blijven vragen voor een pen of wat ze dan ook maar zien.
Oskar probeert ze weg te jagen met zijn zang talent maar sommige doen zelfs vrolijk mee en denken zo een pen te verdienen.
Iedereen krijgt intussen honger maar het is lastig om hier te gaan zitten en iets te eten omdat sowieso lastig is om te koken tussen deze mensen maar ook omdat deze mensen niets hebben en wij dan er tussen in gaan zitten eten.
Uiteindelijk beginnen enkele toch voorzichtig iets klaar te maken, het gaat prima en het lijkt niet alsof iemand zich eraan stoort dus maak ik in de unimog ook snel iets klaar voor Jesper en mijzelf.
Na 3 uren krijgen we eindelijk onze papieren weer terug en mogen we verder rijden , 3 uur schijnt volgens Jan vrij snel te zijn de vorige keer heeft het 5 uur geduurd.
Onze weg wordt vervolgt richting de Zebrabar onze eerste overnachting in Senegal.
De weg in senegal begint aardig goed, geen kuilen deze keer. Er staan veel dieren langs de weg en soms zien ze het even niet meer zitten en lopen ze gewoon de straat over, dat levert een paar noodstops op.
Na 50 Km verlaten we de goede weg waar we net een beetje aan gewend raakten en rijden we een “weg” in die bestaat uit alleen maar wasbordjes. Langs de kant van de weg ligt alleen maar oud vuil en hier en daar wordt dit verbrandt, dit stinkt enorm!
Wij dachten dat het niet erger kon worden met de weg maar we komen er snel achter dat dit dus wel kan. Om bij de Zebrabar te komen moeten we over kuilen met hier en daar een stukje weg er tussen in, het is meer een spel om de kleinste kuilen uit te zoeken en de grote kuilen te ontwijken, soms rijden we half of helemaal in de berm omdat het daar beter is als op de weg.
We komen uiteindelijk goed aan bij de Zebrabar, een groot stuk land gelegen aan de rivier met kleine hutjes erop verspreid.
Je kunt kiezen voor een hutje of je tent op zetten, wij kiezen voor een huisje en zijn snel klaar met het uitpakken.
De hele groep gaat voor een biertje naar de bar, we kijken samen nog even bij de rivier waar een leuk terras en gaan dan eten.
Voor de afwisseling eten we vandaag couscous! Na het eten blijven we nog even hangen en gaan dan met onze eigen groep voor het huisje nog wat zitten.
Er komt nog een franse meid waar we mee aan de praat raken, zij is 3 dagen terug aan gekomen in Dakar en reist deze week alleen tot Zebrabar en terug naar Dakar. Rond 1 uur komt Jesper weer naar buiten om naar de wc te gaan, Oskar heeft nog wat kinder vuurwerk wat over de deur van de wc gooien bij jesper, echt schrikken doet die niet helaas.
Om 2 uur gaan we allemaal slapen, morgen kunnen we iets langer slapen we hebben besloten door te rijden naar Lac Rose om daar onze rustdag te houden.

Dag 20
We moeten vandaag over dezelfde kuilen als dat we gister zijn gekomen dus begint de dag met een laag tempo en veel sturen, we zijn in ieder geval gelijk allemaal wakker.
Zodra we de kuilen achter ons hebben gaan we weer richting het zuiden,Lac Rose is de laatste stop in Senegal. Alle andere teams houden hun rustdag bij de Zebrabar maar wij hebben gestemd voor Lac Rose omdat er een zwembad is en waarschijnlijk meer te zien is.
Het is een lange en eigenlijk ook wel saaie weg richting Lac Rose, we paseren veel dorpjes maar als je de eerste 3 hebt gezien dan weet je wel hoe ze allemaal uitzien. Onderweg staan er nog steeds overal dieren langs de weg, af en toe moet je dus flink afremmen als er weer een dier voor de auto loopt en ze zullen echt niet sneller lopen omdat jij eraan komt.
We stoppen rond 1 uur langs de weg om even een hapje te eten, om half 2 rijden we weer verder.
We komen in het dorpje voor Lac Rose aan hier moeten we een zijweg vinden , we hebben de eerste gemist dus gaan we voor de 2e .
Opeens wordt er weer gestopt in het dorp wij hebben niet gelijk door waarom dat we stoppen maar we zien rechts van ons de auto van Alhagie staan , het lijkt erop dat Alhagie panne heeft.
De Ventilator van de radiateur is vast gelopen en de auto koelt niet meer goed. Onze monteur Oscar gaat gelijk aan de slag en het lukt hem om het motortje weer aan de gang te krijgen, al is het maar een tijdelijk oplossing Alhagie kan nu wel weer verder.
Een klein stuk verder komen wij ook nog onze zijweg tegen, we zijn er bijna!
Iedereen in de auto’s is benieuwd waar we terecht gaan komen , de wijken zien er slecht uit maar de foto’s van het hotel zagen er goed uit.
Uiteindelijk rijden we een soort van vakantie oord binnen wat totaal afsteekt van de wijken die er naast liggen.
Een mooie oprijlaan waar we Quads zien staan, Palmbomen en mooie verzorgde huisjes.
We gaan gelijk vragen voor een huisje en natuurlijk wat het kost om de Quads te huren.
Iedereen heeft een huisje en gaat zijn spullen uitpakken, de huisjes hebben een douche met warm water !
Bij de bar schijnt draadloos internet te zijn dus gaan we dit even bekijken. De laptops zijn snel bezet dus drinken de meeste een biertje en bestellen eten terwijl de anderen achter de laptops bezig zijn.
De menu kaart zegt ons vrijwel niets, enkele woorden herkennen we wel, uiteindelijk komen we uit op frieten vlees maar weten we niet welk vlees we gaan krijgen.
Een half uurtje wordt ons eten opgediend , zoals we gewend zijn is het lauw en ook weer een kleine portie maar wel lekker.
Na het eten gaan de meeste nog even terug hun hut eten de bedden klaar.
Ik ben snel klaar en ga al terug naar de bar waar ik bas nog steeds achter de laptop aantref, verder zie ik nog niemand.
Tegenover Bas zitten nog enkele blanke jongeren die ik niet ken wat Franse matrozen blijken te zijn.
Een meid van de groep komt naar mij toe als ik naast Bas zit en vraagt wat wij hier doen, er worden nog wat foto’s van ons genomen voordat de rest komt.
Als iedereen er is blijven we nog in de bar hangen en praten we over de reis tot nu toe en hoe iedereen het ervaren heeft. De franse meid wilt nog even met Oscar op de foto en de gespreks onderwerpen worden al snel minder serieus.


Dag 21

Vandaag is het onze rustdag in Lac Rose, we zijn blij dat we gekozen hebben om hier de rustdag te doen want er is hier veel meer te doen dan in Zebrabar.
Gister avond hebben we afgesproken om te gaan quaten om 11 uur , om 9 uur zit iedereen aan het ontbijt.
Het gekke is dat we morgen de laatste route rijden en dan is het reis deel afgelopen, het gevoel hier over is gemengd het is jammer dat de reis erop zit want de tijd is snel gegaan maar aan de andere kant is het ook fijn om eens op een plaats te zijn en te blijven.
We zijn klaar met ontbijten en gaan ons klaar maken voor het quaten.
Stipt 11 uur is iedereen bij de quads aanwezig , bas gaat met een buggy mee en stond er al wat eerder.
De quads zijn 250 cc en half automaat, genoeg voor een beetje lol in de duinen dus!
Voordat we gaan krijgen we instructie hoe we moeten rijden, niets nieuws voor mij maar er zijn enkele die dit nog niet eerder hebben gedaan dus wachten we even. Half 12 gaan we dan eindelijk vertrekken, de quads worden door de instructeur in de 5e versnelling gezet voordat we gaan.
We rijden van het terrein af en zodra ik door de poort ben schakel ik terug naar de 2e versnelling dat schiet wat meer op dan de 5e.
Onze gids leid ons over een zand pad richting de duinen, er zijn wat heuveltjes onder weg en na de eerste goede heuvel verlies ik mijn uitlaat!
We maken een tussen stop waar de gids een paar keer waarschuwt dat we een beetje rustig aan moeten doen en ik wissel met hem van quad.
Nu zijn we eindelijk in de duinen beland en kunnen we een beetje spelen met de quad, wel als de gids even niet kijkt want echt veel laat die niet toe en door rijden doet die ook niet.
Na een uurtje te hebben rond gereden gaan we de duinen weer uit en terug richting het hotel.
We zitten onder het stof en waar wordt je dan beter schoon dan in het zwembad!
Bart , Bilal en ik gaan naar het zwembad om even een duik te nemen en dan in de zon te gaan liggen.
Rond 4 uur gaan we aan de bar een hapje eten , we krijgen extra grote porties van de ober omdat we gister niet echt zat waren geworden van de portie, Deze keer zullen we dat dus zeker weten wel worden!
Met een volle maag gaan we erna weer aan het zwembad liggen, rond 5 uur komen de anderen aan die bij de Zebrabar waren gebleven.
Ze komen nog snel bij het zwembad liggen voordat het te laat is , morgen rijden we vroeg weg dus dit is de laatste kans voor iedereen.
Vanavond zal er een feestje zijn een deur verder bij een kennis van de stichting.
Ik ga me nog even douche rond half 8 om erna na het feest te gaan met de rest van onze groep.
Het feest is niet meer dan een kampvuur met bier , de gastvrouw van het feest is een Nederlandse die al 20 jaar in Senegal woont.
Tegen 12 uur zit de sfeer er goed in maar toch gaan de eerste mensen al naar huis omdat het morgen een vroege dag is.
Om 2 uur wordt er een einde gemaakt aan het feest en gaat iedereen naar bed , morgen gaan we de grens van Senegal – Gambia over en komen we aan bij het hotel!

Dag 22
Vandaag is de laatste dag van onze reis naar Gambia, tot nu toe heeft de auto zelf geen echt probleem gehad zelfs niet met de veel te zware belading.
Tot aan de grens kunnen we nog apart van de andere teams rijden. We rijden eerst een verkeerd dorp in maar hier komen we wel een goede bakker tegen waar we brood kunnen kopen.
Het beste is om te wachten met eten totdat je buiten een dorp bent anders kun je niet met rust eten, dus rijden we nog een tijdje door en stoppen we rond 12 uur langs de weg om te eten.
Bart komt met een goed idee om een broodje tonijn te maken met de blikjes tonijn die nog acherin staan.
Het stokbroodje tonijn met mayonaise smaakt heerlijk , alsof ik het bij de Subway heb gehaald!
Na het broodje heb ik nog steeds honger en maak ik ook nog een kant en klaar blik met chili con carne erbij.
Dit moet ik helaas wel voor een deel in de auto opeten omdat we toch verder moeten gaan rijden.
De wegen worden steeds slechter tot dat we het geen wegen meer kunnen noemen, Bart rijdt.
Het is slalommen tussen de grootste gaten door, als je met je linker wiel een gat ontwijkt zit je met je rechter wiel in een ander gat.
We rijden als laatste in de rij als plots de auto naar rechts duikt en Bart gedwongen wordt om de auto de berm in te sturen.
Als eerste denk ik dat we een klapband hebben maar na een rondje om de auto blijkt dat alle banden nog vol zijn, wat is het dan?
Misschien een torsiestaaf gebroken van de voor vering dan, na een blik onder de voorkant van de auto kunnen we dit ook uitsluiten. Na nog een goed blik richting de achteras zien we dat deze scheef onder de auto staat, het linker wiel staat tegen de achterbumper aan.
De voorste ophanging van de bladveer linksachter is losgekomen van het chassis.
Even hebben we het idee dat de auto niet meer gaat aankomen, balen!
We hebben het contact verloren met de mensen voor ons dus het is wachten tot dat ze terug komen.
In de verte zien we de witte pajero van Wim en Oscar weer aankomen.
Oscar neemt een kijkje en blijft even naar de schade staren, als Oscar het niet weet dan is het echt mis.
Na 5 min staren en denken heeft Oscar toch een oplossing bedacht, we gaan de as op zijn plek zetten met een spanband.
Na een kwartiertje sjorren zit de as op zijn plek en gaan we proberen verder te rijden.
Bart geeft mij de sleutel, aan mij dus de taak om met een losse achteras verder te rijden.
Na 500 meter worden we weer aan de kant gezet door Oscar en Wim , de as staat weer helemaal scheef onder de auto, dit merk je ook aan de auto want je kunt de achter kan van de auto in de zijspiegel zien.
Het plan van Oscar werkt niet helemaal , we hadden met 1 spanband een lus gemaakt om de achteras en aan 1 kant vast gezet. De lus draait nu over de achteras waardoor de as naar achter schuift.
We gebruiken nu 2 spanbanden , 1 naar voor en 1 naar achter , hierdoor kan de as niet meer naar voor of achter bewegen.
5 min later rijden weer verder deze keer blijft de as goed op zijn plek en kunnen we het hele stuk naar de grens rijden. Het eerste stuk rijd ik niet harder dan 50 omdat het niet echt veilig voelt maar we moeten om 3 uur bij de grens zijn dus zal ik 80 moeten gaan rijden waar het mag.
5 Min voor 3 komen we bij de grens aan, net op tijd dus. Deze grens gaat waarschijnlijk stukken sneller dan de ingang van Senegal, een klein uurtje later zijn we Gambia binnen en wachten we op de rest van de stichting om naar de boot te rijden richting Kairo Garden.
Vanaf de grens van Gambia hebben we escorte van een politie motor tot aan de boot.
Het lijkt erop dat elk dorp is leeg gelopen om ons welkom te heten, overal staan mensen langs de weg te zwaaien.
Bij de boot moeten we wachten totdat er plek op de boot is voor ons, in de tijd dat we wachten mogen we kennis maken met de verkopers en bedelaars.
Ik zit achter het stuur en Bart zit naast me, we krijgen aan beide kanten van alles aangeboden, koude biertjes en sloffen sigaretten voor 10 euro schijnt de beste handel te zijn hier, dit wordt alleen mij in 10 min tijd ongeveer 20 keer aangeboden, niet normaal.
Dan mogen we eindelijk de haven zelf in (het laatste stuk van de rij) , je denkt dat je dan iets van rust gaat krijgen maar helaas de verkopers mogen daar ook gewoon komen.
We staan met groepjes bij de auto’s en proberen zo weinig mogelijk aandacht te krijgen van de verkopers en bedelaars als er een jonge knaap met een sport tas op me afloopt, hij wijst naar mijn schoenen en pakt mijn voet vast. In eerste instantie weet ik niet precies wat hij wilt maar dan wijst die naar de zool van mijn schoen die aan de zijkant los zit, ik leg hem uit dat ik het niet erg vindt en hij dit niet hoeft te maken. Hij blijft aandringen en zegt “you’re my friend” ik vertel hem dat ik het niet wil en ook geen geld bij me heb, dat is geen probleem volgens hem, naja voorruit dan maar. Als die klaar is vraagt hij zich dan toch 10 euro en geeft hij mij 10 jaar garantie op zijn werk, ik ben niet van plan om hem 10 euro te geven en zeg hem dat ik hem gewaarschuwd had dat ik geen geld bij had, uiteindelijk geef ik hem een van mijn zonnebrillen die ik niet gebruik.
Dan kunnen we eindelijk de boot op , het is inmiddels als donker, 1 team moet de volgende boot pakken omdat de boot vol is.
Op de boot zit de sfeer er goed in , de zwaailampen van de auto’s gaan aan en uit de speakers van de Daf komen meezing nummers, iedereen klimt op de daken en zingt mee. De kapitein vraagt ons de lampen uit te doen, even lijkt het erop dat het feestje moet stoppen maar dan gaat de kapitein met zijn schijnwerpers spelen!
Na 3 kwartier zijn we aan de overkant waar ons weer een politie escorte opwacht tot aan Kairoh garden, deze keer meer dan 1 motor. We rijden door de stad waar al het verkeer aan de kant is gezet , zelfs bij een verkeerslicht dat op rood staat rijden we door met 80Km/H.
We komen snel aan bij Kairoh Garden, de reis zit er nu dus echt op , het is een goed gevoel dat we zijn aangekomen! Iedereen vliegt elkaar in de armen en feliciteerd elkaar maar echt beseffen dat we er nu zijn en morgen niet weer verder gaan rijden lijkt niemand te doen.
Er is eten voor ons klaar gemaakt , aardappelen met sla en vis, goed te eten maar zoals gewend niet echt warm.
Na het eten gaan we de spullen voor de eerste nacht in de kamers zetten en dan gaan we weer op het terras zitten napraten over de hele reis.
Dit is dus het einde van de reis maar het begin van de stage, tot nu toe is elke dag indrukwekkend geweest , we hebben mooie dingen gezien maar ook mindere. We hebben in 3 weken tijd een band opgebouwd met mensen die we voor vertrek 1 keer gezien hadden en niet zomaar een band.
Voor de stage weken ga ik overstappen op week verslagen, de dagen zullen veelal toch al op elkaar lijken.

The End of Part 1